Lilo & Stitch
"Ohana betekent familie. Familie betekent dat iedereen bij elkaar blijft en er voor elkaar is." Het maakt niet uit of je een mens, een hond of een bijna onoverwinnelijke alien bent. Het beste voorbeeld hiervan is Lilo en Stitch!
Het vliegtuig-ruimteschip
Vond je ook dat Jumba's felrode ruimteschip er een beetje vreemd uitzag? Zeker, een ontwerp van een ruimteschip mag absurd zijn, maar deze doet toch meer denken aan een klassiek vliegtuig. Dat komt omdat het oorspronkelijk een vliegtuig was! Want eigenlijk zou Jumba tegen het einde van de film een Boeing 747 kapen en die in de gebouwen van Honolulu boren. Maar toen kwam 11 september 2001 en de aanval op het World Trade Center. En dus moest het team zijn vliegtuig in zeer korte tijd omtoveren tot een ruimteschip, wat alleen mogelijk was omdat de 747 een van de weinige digitale elementen in de film is die niet met de hand is geschilderd. Kwestie van geluk hebben!
De hit die niemand zag aankomen - zelfs Disney niet!
Het einde van de jaren negentig was een moeilijke tijd voor Walt Disney Animation. Projecten als Atlantis of Treasure Planet werden steeds uitgebreider en duurder, maar flopten aan de kassa. En animator Chris Sanders, die net zes jaar aan Mulan had gewerkt, dacht bij zichzelf: er moet een andere manier zijn. "Ik wilde kleinere films maken en was bereid een groot budget in te ruilen voor creatieve vrijheid." Die aanpak leverde Lilo & Stitch op, een van de meest ongewone, maffe Disney-films ooit! En een film die onder normale omstandigheden nooit de bioscoop zou hebben gehaald. Hoe de film tot stand kwam.
Van kinderboek naar film
Toen Thomas Schumacher aan Sanders, toenmalig hoofd van Walt Disney Feature Animation, vroeg waaraan hij zou willen werken, kwam hij met een oud kinderboek aanzetten dat hij jaren geleden had geschreven. Het ging over een vreemd wezen dat in het bos moest zien te overleven. Schumacher keurde het goed, maar gaf Sanders een cruciaal advies: "Verplaats de handeling naar de mensenwereld." Geen probleem! En dus trok Sanders zijn maatje Dean DeBlois aan, die hij had leren kennen tijdens de productie van Mulan, en samen schreven ze een scenario op basis van het boek.
Sanders was vast van plan het voorstel van Schumacher te realiseren, maar hield vast aan het idee van een geïsoleerde locatie. Eerst dacht hij aan Kansas, maar uiteindelijk koos hij voor Hawaï. Een fris scenario, maar ook een met heel eigen problemen, die Sanders en DeBlois al kenden van Mulan: in een echte locatie met zo'n unieke cultuur waren er nu eenmaal elementen die zij, als buitenstaanders, niet zomaar konden overnemen. Daarom gingen ze al vroeg gesprekken aan met zoveel mogelijk Hawaiianen, haalden ze muzikant Mark Keali?i Ho?omalu aan boord en gaven ze de rol van Nani aan de in Honolulu geboren actrice Tia Carrere, die inspraak had in hoe de personages mosten worden neergezet.
Geen geld voor schaduwen
De setting van Lilo & Stitch was behoorlijk bepalend voor het eindproduct, maar hetzelfde geldt ook voor de animatiestijl. We kunnen het ons dit tegenwoordig niet meer voorstellen, maar die werd volledig ontwikkeld en bepaald door één persoon. Inderdaad Chris Sanders, regisseur en schrijver van de film. Wat alleen mogelijk was omdat Thomas Schumacher er uitdrukkelijk voorstander van was om de typische Disney-stijl te veranderen. Dus begon Sue Nichols, de visuele supervisor, de tekeningen van Sanders te analyseren en er een boek van te maken met de titel "Surfing the Sanders Style", zodat de vele verschillende kunstenaars een uniforme look konden creëren.
Dat Lilo & Stitch er zo anders uitziet dan andere Disneyfilms, zeker in die tijd, komt ook door het al genoemde kleine budget. Sanders kon eenvoudigweg niet gebruik maken van uitgebreide computer graphics zoals Treasure Planet en besloot van de nood een deugd te maken. En besloot voor een techniek te kiezen die in 1941 voor het laatst werd gebruikt in Dumbo: achtergronden geschilderd met waterverf! Een beslissing die voor een paar gefronste wenkbrauwen zorgde. Want de oude techniek had valkuilen, vooral omdat er zoveel met de hand werd geschilderd. Nani zou bijvoorbeeld twee verschillende T-shirts dragen, waar uit kostenoverwegingen een streep doorging. Hetzelfde geldt voor een hoop details zoals een broekzak, die ook telkens getekend moest worden. Zelfs van essentiële zaken als schaduwen werd slechts spaarzaam gebruikt gemaakt: "We konden ons eenvoudigweg geen schaduwen veroorloven," zegt DeBlois. "Daarom spelen veel scènes zich af in de schaduw van bomen of struiken."
Verstoppertje
In tegenstelling tot de meeste Disneyfilms werd Lilo & Stitch niet geproduceerd op het hoofdkantoor in Californië, maar in Florida. Om helemaal precies te zijn: midden in het themapark van Disney! Sanders was opgetogen: "De studio in Florida was hoe ik me het hoofdkantoor had voorgesteld in de begindagen van Walt Disney. Een gloednieuwe studio vol talent dat zich graag wil bewijzen." Zijn collega DeBlois is wat gereserveerder over de locatie: "De hele tijd hoorde je het geschreeuw uit de Tower of Terror ..."
Maar de keuze van de locatie had enkele voordelen. Zo bracht de kleine studio het team dichter bij elkaar en lieten de animatoren zich zelfs inspireren door de vele rondlopende toeristen die in de film Lilo's foto-onderwerpen werden. Maar veel belangrijker nog: de studio in Florida lag erg afgelegen van het hoofdkantoor in Californië. Wat nogal belangrijk was: toen Schumacher een eerste werkvoorbeeld zag, was hij er weg van, maar hij wist zeker dat de Disney-bazen het met hun aanmerkingen helemaal kapot zouden maken. We kunnen inderdaad vrijwel zeker zeggen dat de beslissing om waterverf te gebruiken zou zijn teruggedraaid. Om dat alles te voorkomen, zei Schumacher: "We verbergen de film. En we laten hem aan niemand hem zien totdat hij goed genoeg is."
En dus kreeg Disney CEO Michael Eisner Lilo & Stitch niet te zien totdat de film echt af was. En hij vond hem geweldig! Ook al kon hij niet uitleggen waarom. "Het is allemaal zo vreemd. Maar op een goede manier." De toeschouwers zagen het ook zo. Oké, Lilo & Stitch was niet het megasucces dat zich kon meten met The Lion King. Maar dat hoefde ook niet. Lilo & Stitch was vanaf het begin gepland als een kleine film, die toch drie keer de kosten opleverde. Maar dat was niet alles: met zijn knotsgekke persoonlijkheid werd Stich een van de populairste Disney-personages ooit, inclusief attracties in pretparken en merchandise. Apropos:
Blijvende populariteit
We zijn helemaal verbijsterd over hoe populair Lilo & Stitch nog steeds is! Dus ja, we houden ook van de film. Toch hadden we niet gedacht dat Experiment 626 zo'n impact zou hebben op de Lilo & Stitch-merchandise! Of het nu gaat om Lilo & Stitch-figuren, Lilo & Stitch-T-shirts, Lilo & Stitch-mokken of Lilo & Stitch-hoodies, fans zijn knettergek op de bizarre alien. Maar er zijn nog veel meer Lilo & Stitch-fanartikelen. Inmiddels hebben we Lilo & Stitch-portemonnees, -horloges en wat al niet meer in ons assortiment. Maar vrijwel niets gaat boven onze Lilo & Stitch-sokken. En we weten zeker dat die populariteit niet snel zal veranderen. Want, als de geruchten kloppen, werkt Disney al enige tijd aan een live-action verfilming van zijn verrassingshit. Maar deze keer met een groter budget, zoveel is zeker.