The Lord of the Rings
Het is gevaarlijk, Frodo, om door onze The Lord of the Rings en The Rings of Power categorieën te klikken. Je begint te scrollen, en als je niet op je vingers let, weet je niet wat er in je winkelwagentje belandt. Misschien zelfs ... de Ene Ring?
-
Alle merken
-
The Lord of the Rings
- Mokken
- Cijfers
- Ringen
- Kettingen
- Decoratieve zwaarden
- T-shirts
- Replica's
- Romans
- Briefopener
- Muurschilderingen
- Kerstmis
- Puzzel
- Oorsieraden
- Kaarsen
- Hobby boeken
- Kaartspellen
- Briefpapier
- Kookboeken
- Pinnen
- Polshorloges
- Trading cards
- To Go Cups
- Actiefiguren
- Deurmatten
- Naslagwerken
- Sleutelhangers
- Bril
- Snijplanken
- Pen & Papier
- Portemonnees
- Kostuums
- Posters
- Funko figuren
- Beddengoed
- Kussens
- Schaken
- Dekens
- Kousen
- Woordenboeken
- Sjaals
- Badjassen
- Pluche figuren
- Hoodies
- Douchegordijnen
- Muismatten
- Platen
- Bordspellen
- Accessoires
- Hoofdtooien
- Breigoed
- Lampen
- Tassen
- Onderzetters
- Badhanddoeken
- Arm juwelen
- Wekkers & wandklokken
- Baseball caps
- Schoudertassen
- Munten voor verzamelaars
- Paraplu's
- Caps
- Schorten
- Pyjama
- Overhemden & Tunieken
- Slippers
- Graankommen
- Boekensteunen
- Bladwijzers
-
The Lord of the Rings
Wat de cast betreft was er echter geen grotere uitdaging en geen grotere triomf dan Aragorn, wiens verhaal even legendarisch is als The One Ring zelf. Zoals bekend werd Stuart Townsend, die oorspronkelijk voor de rol was gecast - waar Peter Jackson overigens op aangedrongen had, ondanks tegenstand van de studio - vlak voor het begin van de opnamen werd ontslagen. Hoewel slechts een week later Aragorns eerste optreden in de The Prancing Pony Inn gefilmd zou worden!
Wat een geluk dat de Amerikaans-Deense acteur Viggo Mortensen op korte termijn in kon springen. En Mortensen was gewoon perfect voor de rol: een zeer belezen persoon die zelf gedichten en korte verhalen schrijft. Hij houdt van de wildernis, overnachten in de natuur, paarden, vissen, de hele mikmak. Bovenal houdt hij van taal en heeft aandacht voor het kleinste detail. Scenarioschrijfster Philippa Boyens herinnert zich de vele input die hij gaf tijdens het filmen: "We werden soms helemaal gek van hem. Als hij weer op je afkwam met het boek in zijn hand, wist je wat er ging gebeuren." Ja, Mortensen ging helemaal op in zijn rol, hij werd letterlijk Aragorn. Hij sliep buiten, probeerde zijn collega's ook daartoe over te halen, trok zelden zijn kostuum uit en droeg het zwaard Anduril altijd bij zich. Alle verhalen van de set, hoe hij een tand brak, zijn voet verwondde, drie van de paarden uit de films kocht na het filmen en nog veel meer, hebben zijn legendestatus verder versterkt. Als hem dat al iets zou kunnen schelen.
De mix van live-action en CGI
Het lijdt geen twijfel dat zonder moderne computertechnologie zou de verfilming van de The Lord of the Rings niet mogelijk geweest zou zijn. En toch geloven we dat de trilogie van Peter Jacksons er tegenwoordig vooral zo fantastisch uitziet omdat de technologie weliswaar geavanceerd genoeg, maar ook nog zeer beperkt was. Dit dwong de makers om zoveel mogelijk te vertrouwen op echte acteurs, sets en praktische effecten zoals Forced Perspective, in plaats van alles door de computer te laten doen - het verwijt dat de slechts anderhalf jaar eerder uitgebrachte film Star Wars Episode I: The Phantom Menace vaak krijgt. Voor ons is het daarom geen toeval dat de Uruk-hai in The Lord of the Rings, echte mensen in kostuums en met make-up, veel dreigender overkomen dan de door de computergegenereerde Orcs in de latere The Hobbit-films. Alleen door de juiste balans van computereffecten en de echte wereld (dank je wel, Nieuw-Zeeland!) zien de films er vandaag de dag nog heel goed uit. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat de technische prestaties ook geweldig waren en Hollywood ook nu nog kenmerken, bijvoorbeeld de ontwikkeling van de MASSIVE-software, die 10.000 Orks in één gevecht kon simuleren.
Hier mag ook Gollem niet onvermeld blijven. Ja, ook toen waren er al CGI-personages zoals Jar Jar Binks. Maar er waren geen CGI-personages die echt aanvoelden! Dat is wel het geval met Gollem, dankzij de grandioze technische realisatie en het acteerwerk van Andy Serkis. Het was misschien de eerste motion capture-performance die het publiek echt overtuigde. Gollem was geen mens in een kostuum. Maar ook niet helemaal animatie. Het was Andy Serkis! In elke beweging, in elke gezichtsuitdrukking. Bovendien was Gollem ook een diepgaand karakter, soms vrolijk en onschuldig als een jonge hond, soms sluw en dreigend als een hebzuchtige moordenaar. Alleen al de monoloog tussen Gollem en Smeagol... zonder de finesse van Serkis of de technische realisatie van Weta had dat ook een chaos kunnen worden.
De muziek
Een film is slechts zo goed als zijn muziek. Oké, dat is misschien een beetje overdreven. Maar niet meer dan een beetje. Slechts een paar minuten typische dvd-extra's zoals niet-uitgebrachte scènes bekijken, zullen je ervan overtuigen wat een verschil goede muziek maakt. Hoe ze emoties overbrengt, figuren karakteriseert, scènes diepgang geeft. De score van Howard Shore vormt niet alleen de achtergrond voor de actie zoals in zoveel andere films. De soundtrack staat eerder op zichzelf, vertelt zijn eigen verhaal met klanken. Ze beschrijft personages.
In die zin is de muziek van Lord of the Rings een "klassieke" soundtrack in de beste zin van het woord. Filmmuziek dus zoals die in de jaren zestig, zeventig of tachtig werd gemaakt. Zoals in Bernard Herrman's Psycho of bijna alles wat John Williams heeft gecomponeerd. De muziek van The Lord of the Rings is een symbiose van de film en zijn verhaal. Wie vandaag een lied als Concerning Hobbits of The Breaking of the Fellowship hoort, waant zich meteen weer in Midden-Aarde. En, wat ook heel bijzonder is: de muziek wordt door alle fans geaccepteerd. Zo klinkt Middle-earth, zo klinkt The Lord of the Rings. Alsof het een audioversie is van een schilderij van Alan Lee.
Het succes
Enige twijfel of Jackson's trilogie geschiedenis zou schrijven werd uiterlijk op 12 februari 2002 weggenomen. Het was deze dag die de trilogie de uitstraling gaf waar ze vandaag om bekend staat. Want op 12 februari 2002 werd The Fellowship of the Ring genomineerd voor 13 Oscars, waaronder die voor Beste Film. Ook al is dat met de kennis van nu nauwelijks voorstelbaar: het was echt cool! Niemand had verwacht dat de Academy deze fantasyfilm, deze blockbuster, ook maar enigszins serieus zou nemen. Uiteindelijk behaalde de The Fellowship of the Ring "slechts" vier Oscars, maar toch lieten de nominaties zien dat de films meer in zich hadden. En toen The Return of the King twee jaar later iedereen met elf Oscars de vloer aanveegde, bevestigde dat alleen maar wat iedereen al lang wist: The Lord of the Rings was en is een buitengewone creatie, zowel het boek als de films. Beide hebben de tand des tijds doorstaan. En veranderden het fantasy-genre in hun respectievelijke media voorgoed. Daar was tijd, geld, werk en vooral één ding voor nodig: moed. En "moed vind je op de meest onwaarschijnlijke plekken", zoals Tolkien ooit schreef. Bijvoorbeeld in het rustige Nieuw-Zeeland met zijn vreemde horrorfilm-enthousiaste regisseur, van wie niemand ooit gedacht had dat hij zo'n film zou kunnen afleveren.