Anime

Anime: absoluut niet kinderachtig

Iedereen kent anime. Zelfs als je helemaal niets met dit onderwerp hebt, dan heb je toch wel eens van Pokémon, Sailor Moon, One Piece, Naruto, Dragon Ball en anderen gehoord. En wie van anime houdt, zoals wij, is zeker al eens hiermee geconfronteerd: de films en series worden als kinderachtig afgedaan. Kindertelevisie. Een mening, diewe die nooit begrepen hebben, maar die we ook nu nog horen. Tijd voor een afrekening!

Bloed, moorden en naakte huid

Ja, veel personages in manga en anime zijn extreem jong. Maar dat betekent nog niet het omgekeerde: dat de verhalen kinderachtig zouden zijn - integendeel! Kijk bijvoorbeeld naar Detective Conan: Shinichi Kudo verandert door gif weer in een schoolkind en lost nu als Conan Edogawa moorden op. Dit is een echte misdaadserie met alles wat daarbij hoort. Dus ook weinig kindvriendelijke moorden. (Bestaan er kindvriendelijke moorden? Ander onderwerp...) En het feit dat een jonge leerling sneller zaken oplost dan volwassenen is echt geen argument dat een serie voor kinderen bedoeld is - The Three Investigators hebben immers ook een grotendeels volwassen publiek.

En als je er even over nadenkt: in feite zijn anime vaak zo ongeschikt voor kinderen dat ze worden gecensureerd voordat ze in Duitsland worden uitgezonden. Dat gebeurde bij Yu-Gi-Oh! net als Naruto, ook al zijn de benaderingen verschillend. Terwijl sommige personages die op de Yu-Gi-Oh!-kaarten wel heel weinig verhullen in allerijl een volledig lichaamspak aantrekken, zijn bij Naruto bepaalde gebieden met stofwolken of mist bedekt. Een ander voorbeeld: veel anime hebben leeftijdsbeperkingen van 16 of zelfs 18 jaar, en worden zelfs alleen 's nachts op televisie uitgezonden. Of het nu Deadman Wonderland of Attack on Titan is, hier vloeit het bloed met liters en sterven er meer mensen dan goed is voor de geestelijke gezondheid van een kind.

Volwassen inhoud wordt echter niet gekenmerkt door bloed en naakte huid, maar vooral door de verhalen. Daarom willen we ook de beroemde anime niet onvermeld laten, zoals bijvoorbeeld die van de gerenommeerde Studio Ghibli. Of het nu Princess Monoke, Spirited away of Howl's Moving Castle is, al deze films zijn wereldberoemd en behandelen diepgaande kwesties die voor sommige kinderen misschien te donker of te eng (of allebei!) kunnen zijn. In Grave of the Fireflies bijvoorbeeld, wordt de reis beschreven van twee broers en zussen van wie de vader in de Tweede Wereldoorlog is omgekomen en de moeder als gevolg van een brandbom aan haar verwondingen is bezweken. Echt iets voor kinderen dus.

Onderwerpen die inspireren - ongeacht de leeftijd

Maar misschien is dit wel een belangrijkere vraag: moeten we anime-critici er echt van overtuigen dat het niet per se kindertelevisie is? Wij denken van niet. Zeker, we discussiëren er graag over, maar uiteindelijk gaat het om wat we ervan vinden. En voor ons staat één ding vast: veel van de series en films hebben een blijvende indruk op ons achtergelaten. De meesten van ons zijn de 30 allang gepasseerd en nog net zo enthousiast als toen we onze schoolspullen in de hoek smeten en de TV aanzetten. (Soms hebben we ook eerst ons huiswerk gemaakt). Ja, we zijn opgegroeid met onze favoriete personages. Net zoals onze favoriete personages met ons zijn opgegroeid, zie bijvoorbeeld Son Goku of Naruto.

Daarom kijken we tegenwoordig nog steeds naar anime. Ach ja: we vinden anime kijken eigenlijk leuker dan toen, omdat er zoveel meer keuze is! Of het nu gaat om relatief nieuwe thema's als Demon Slayer of producties van streaming providers als Netflix en hun geweldige (zij het veel te korte) bewerking van Castlevania. Cultuur is niet meer voor te stellen zonder anime. En laten we niet de hele anime-merchandise vergeten waar we toen alleen maar van konden dromen. Of het nu gaat om hoogwaardige verzamelfiguren, coole T-shirts, manga of zelfs snoep, er is altijd wel iets nieuws te ontdekken, of het nu klassiekers of gloednieuwe thema's zijn. Het is geen toeval dat onze anime-shop de laatste jaren zo belangrijk is geworden. En voor ons was dat nooit alleen iets voor kinderen.